Κριτική: ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Π. Δεληγιάννη από εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ

Διαβάζοντας τον ΄΄Στόχο΄΄,το πρώτο βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου τότε,Παναγιώτη Δεληγιάννη,έγραψα ότι αυτός ο συγγραφέας έχει ταλέντο.

Με είχαν εντυπωσιάσει οι περιγραφές του,οι ιστορικές του γνώσεις και η ρυθμός του πρώτου του μυθιστορήματος. Σχεδόν έναν χρόνο μετά κυκλοφόρησε η ΄΄Δευτέρα παρουσία΄΄,το δεύτερο μέρος της τριλογίας του.

Οτι έγραψα για τον ΄΄Στόχο΄΄,θα γράψω και για την ΄΄Δευτέρα παρουσία΄΄. Εχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά.Πολύ καλές περιγραφές,οι ιστορικές του γνώσεις είναι δεδομένες και ο ρυθμός του μυθιστορήματός του καταιγιστικός. Δεν κάνει πουθενά κοιλιά,δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα,παρά μόνο όταν το έχεις τελειώσει. Δεν θα σχολιάσω το ΄΄είδος΄΄ της λογοτεχνίας που γράφει,γιατί κατά την άποψή μου υπάρχουν μόνο δύο είδη. Η καλή γραφή και η κακή. Και ο Παναγιώτης Δεληγιάννης γράφει πολύ καλά.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Ο Στόχος-Δευτέρα Παρουσία είναι η συνέχεια της συνταρακτικής περιπέτειας του Βιτόριο Πινιστέλι. Η Μεταμόρφωση έχει ήδη γίνει. Η ζωή όπως την ήξερε έχει αλλάξει. Οι Στόχοι του είναι πλέον η επιβίωση και η σωτηρία των δύο αγαπημένων του γυναικών από τα νύχια της αδίστακτης Γοργώς. Η Γοργώ όμως έχει έναν διαφορετικό Στόχο ,που τον προετοίμαζε εδώ και πολύ καιρό,χωρίς κανένας να υποψιάζεται το παραμικρό. Τα πιόνια είναι ήδη στη σκακιέρα και λίγες μόνο στρατηγικές κινήσεις απομένουν για να επιτευχθεί αυτό που πραγματικά επιζητούσε. Μια σκοτεινή περιπέτεια στα παρασκήνια της πολιτισμένης Ευρώπης. Μια ζοφερή ιστορία στο παρόν,που έχει τις ρίζες της στην εποχή του Σοφοκλή και ακόμα πιό πίσω’’.

Εχουμε ,λοιπόν,ένα ΄΄γκόθικ΄΄ μυθιστόρημα,μιά περιπέτεια που διασχίζει όλη την Ευρώπη,όπου κινούνται οι ήρωές του. Το ξεκίνημα όλης αυτής της ιστορίας και η βάση της είναι η Ελλάδα. Γρήγοροι ρυθμοί,ανατροπές,σωστός σχεδιασμός των ηρώων. Και πάνω από όλα αυτά,το παρελθόν,που δεν είναι ακριβώς ιστορία,παρά ένα ανακάτεμα μυθολογίας και θρύλων.

Στην εισαγωγή του βιβλίου ο Παναγιώτης Δεληγιαννης γράφει:
΄΄Οι άνθρωποι ξέχασαν με τον καιρό. Οι πρώτοι άνθρωποι ήταν μεγάλοι μύστες. Είχαν μιά διαφορετική αντίληψη της φύσης και είχαν γίνει δέκτες των μυστικών της μέσα από την πάλη για την επιβίωση. Με το πέρασμα των αιώνων ήρθε η λήθη,αφού ο άνθρωπος έπρεπε να προχωρήσει και να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο,σε κάτι ανώτερο. Τα αρχέγονα μυστικά θάφτηκαν και ξεχάστηκαν κάτω από το βάρος της εξέλιξης. Οι παλιές φυλές αφανίστηκαν και οι λιγοστοί μύστες που είχαν απομείνει περιθωριοποιήθηκαν από τις νέες φυλές ανθρώπων ,που ξεπηδούσαν.
Οταν τελικά πέθαναν και οι τελευταίοι παλαιοί,χάθηκε όλη η γνώση του παρεθόντος,που προυπήρχε ως ένστικτο επιβίωσης του ανθρώπινου είδους. Το μόνο που απέμεινε για να δηλώνει πως κάποτε υπήρξε αυτό το είδος μαγείας ήταν το σημείο απ΄όπου άρχισαν όλα. Επρεπε όμως να περάσουν χιλιάδες χρόνια για να το ανακαλύψει μιά γυναίκα. Αυτό έμελλε να διαμορφώσει την ανθρώπινη ιστορία όπως την ξέρουμε΄΄.

Οι αρχαίες γυναικείες θεότητες,για τις οποίες λίγα πράγματα γνωρίζουμε,είναι ουσιαστικά οι πρωταγωνίστριες του βιβλίου.

Ενα μυθιστόρημα,λοιπόν,που δεν σε αφήνει να βαρεθεις ουτε για μιά σελίδα,με τον συγγραφέα να έχει μελετήσει τις ιστορικές πηγές εκεί που χρειάζεται,με τους ήρωές του ολοκληρωμένους χαρακτήρες ,καλογραμμένο. Δεν τα συναντάς όλα αυτά στο ίδιο βιβλίο εύκολα.

Η Ελισάβετ Γεωργιάδη έγραψε για το βιβλίο:΄΄ Ένα αλληγορικό θρίλερ εμπνεόμενο από την αρχαία ελληνική μυθολογία, τους θρύλους του τόπου μας αλλά και τις δεισιδαιμονίες που επικρατούσαν πριν από αιώνες που καταρρίπτει την ορθολογικότητα που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο άνθρωπο που θέλει να δίνει απαντήσεις μέσω της επιστήμης.΄΄