Κριτική: ΄΄ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΛΕΜΜΑ΄΄ του Πάνου Αντωνόπουλου από τις εκδόσεις Πνοή.

Στίς μέρες μας σπάνια ένα μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα καταφέρνει να συναντηθεί με την δημοσιότητα. Πολλές οι καινούργιες κυκλοφορίες, πολλά τα μυθιστορήματα, πολλές οι απόπειρες γραφής, μυθιστορήματα που θέλουν να λέγονται ΄΄λογοτεχνία΄΄ και δεν είναι.

Ελάχιστα αυτά που ξεχωρίζουν,αρκετά,υποθέτω και αυτά που ΄΄χάνονται΄΄ μέσα στην μεγάλη παραγωγή. Το πρώτο μυθιστόρημα του Πάνου Αντωνόπουλου ξεχώρισε. Στάθηκε αρκετά τυχερός ώστε το μυθιστόρημά του ΄΄Με το ίδιο βλέμμα΄΄ να πέσει στα χέρια της Ελενας Ακρίτα. Που έγραψε πολύ καλά λόγια για τον ίδιο και το βιβλίο του. Και όταν γράφει καλά λόγια για κάτι η Ελενα,αυτό σημαίνει οτι ,πραγματικά,αυτό στο οποίο αναφέρεται είναι άξιο λόγου. Κάπως έτσι αναζήτησα και εγώ το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Για να είμαι ειλικρινής οι λίγες γραμμές για την υπόθεση του βιβλίου που διάβασα στο οπισθόφυλλο δεν με ενθουσίασαν. Όταν όμως ξεκίνησα να το διαβάζω άλλαξα γνώμη. Κατ΄αρχάς πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που δεν μπορείς εύκολα να το αφήσεις από τα χέρια σου. Είναι καλογραμμένο χωρίς ο συγγραφέας να το φορτώνει με καλολογικά στοιχεία και περίτεχνα στολίσματα. Είναι απλό. Απλό,όχι απλοϊκό. Και εκεί κάνει την διαφορά. Το σημαντικότερο,όμως,κατά την γνώμη μου, είναι ότι ο συγγραφέας έχει να περιγράψει μιά ιστορία. Μιά ιστορία με αρχή,μέση και τέλος. Θα μπορούσε να είναι μιά ΄΄ταπεινή ΄΄ ιστορία. Οσο ΄΄ταπεινή΄΄ υπήρξε η ζωή της κεντρικής πρωταγωνίστριας. Δεν έκανε μεγάλες και σπουδαίες πράξεις,δεν ήταν ηρωίδα,απλά πάλεψε για την ζωή της και την ζωή των ανθρώπων που αγάπησε σε χρόνια δύσκολα. Η εποχή της δικτατορίας. Καί ,ξεκινώντας από το χωριό της,με ενδιάμεσους σταθμούς τον Βόλο και την Αθήνα,καταλήγει με τον άνθρωπο που αγάπησε κι ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά,στο Παρίσι. Το Παρίσι των εξόριστων από την χούντα Ελλήνων. Μόνο που η Χριστίνα και ο Γιώργος δεν είναι επώνυμοι. Τίποτα δεν τους χαρίζεται. Παλεύουν για την επιβίωση. Και τα καταφέρνουν. Όπως και πολλοί άλλοι Ελληνες εκείνη την εποχή που αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα λόγω κοινωνικών φρονημάτων.

Ο Πάνος Αντωνόπουλος κατάφερε να στήσει την ιστορία του αριστοτεχνικά,χωρίς μεγάλα λόγια και πομπώδεις εκφράσεις. Δεν έγραψε για να εντυπωσιάσει με εύκολους τρόπους. Έγραψε για να διηγηθεί την ιστορία που ήθελε,με όσο δυνατόν πιο έντιμο τρόπο. Σαν τις ζωές των ηρώων του. Και κατάφερε να γίνει αντάξιός τους. Κατάφερε να μιλήσει για τις ζωές των ανθρώπων,που,συνήθως,η ιστορία αγνοεί και προσπερνά.
΄΄Ο άνθρωπος νιώθει το ίδιο,ανεξάρτητα από τον τόπο όπου ζεί,τη γλώσσα που μιλάει,τις εικόνες που αντικρίζει. Έχει τις ίδιες αγωνίες,τους ίδιους φόβους αλλά και τις ίδιες επιθυμίες. Έχει ανάγκη να αγαπά και να τον αγαπούν και γι΄αυτό αγωνίζεται. Γι΄αυτό βρισκόμουν κι εγώ εκεί, για να ζώ με τρόπο που θα μου επέτρεπε να ονειρευτώ. Η ελπίδα δεν στερεύει, η ανάγκη δεν παραιτείται΄΄,σκέφτεται κάποια στιγμή η κεντρική ηρωίδα.
Στο πρώτο βιβλίο του Πάνου Αντωνόπουλου δεν υπάρχουν έντονοι χρωματισμοί και εκρήξεις. Υπάρχουν οι απαλοί χρωματισμοί που έχει η καθημερινότητα στη ζωή. Αυτή η καθημερινότητα που ζούμε όλοι. Ακόμα κι όταν παλεύουμε για σπουδαία πράγματα που μπορεί και να μας ξεπερνούν.


΄Καμία μάχη δεν πρέπει να παρατά ο άνθρωπος,όσο δύσκολη κι αν φαίνεται,όσο κι αν ο άνεμος είναι αντίθετος,όσο κι αν τα πάντα δείχνουν πως θα τη χάσει. Οταν όλα προδιαγράφουν μια πορεία προς το τέλος,πρέπει να παλεύουμε για μια νέα αρχή,να χτίσουμε πόρτες,ν΄ ανοίξουμε παράθυρα,να βάλουμε τα ξύλα στη φωτιά και να προσμένουμε ελπδοφόρα νέα΄΄,σκέφτεται η Μαρίτσα,ακόμα μια γυναικεία μορφή του μυθστορήματος που έχει ζήσει και η ίδια από πρώτο χέρι την προσφυγιά.

΄΄Με το ίδιο βλέμμα΄΄,λοιπόν. Με αυτό το βλέμμα που υπάρχει κρυμμένο μέσα μας,πολλές φορές και ερήμην μας, και ζωντανεύει όταν συναντήσει στο σήμερα μιά εικόνα από το παρελθόν,που θεωρούσαμε ξεχασμένη. Γιατί,πολύ απλά, αυτά που έγραψαν μέσα μας,υπάρχουν πάντα εκεί και περιμένουν την ευκαιρεία να ζωντανέψουν.

Εν κατακλείδι το πρώτο μυθιστόρημα του Πάνου Αντωνόπουλου περιμένει να το ανακαλύψουμε. Για να ανακαλύψουμε διαβάζοντάς το, και πράγματα δικά μας. Στιγμιότυπα της ζωής μας ή της ζωής των ανθρώπων που αγαπήσαμε. Είναι πάντα εκεί και περιμένουν αυτό το βλέμμα. Σε μιά κατάσταση ψύχραιμης αποδοχής,χωρίς μελοδραματισμούς. Το σημαντικότερο στο πρώτο μυθιστόρημα του Πάνου Αντωνόπουλου είναι ο κόσμος του.Γιατί το χαρακτηριστικότερο σε έναν συγγραφέα,ή σε κάποιον που θέλει να γίνει συγγραφέας,είναι να διαθέτει τον δικό του κόσμο. Και ο Πάνος Αντωνόπουλος τον διαθέτει.

Για το βιβλίο έγραψαν:


Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας, Πάνος Αντωνόπουλος, συνθέτει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινωνικό μυθιστόρημα, που διαβάζεται απνευστί όχι μόνο γιατί ο δημιουργός καλλιεργεί την αναγνωστική περιέργεια σχετικά με το πως θα εξελιχθεί η ζωή της βασικής του ηρωίδας, αλλά και γιατί το κείμενο του εμφανίζει έναν πηγαίο ρυθμό που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη και τον παρασύρει σε ένα απολαυστικό ταξίδι στον χώρο