Sponsor Advertise

ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ ΤΟ ΓΑΛΑ του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.΄

tou-fidiou-to-gala



΄΄Του φιδιού το γάλα΄΄ είναι ένα μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη που κυκλοφόρησε το 2007 και επανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα την χρονιά που πέρασε.Και δικαίως. Είναι ένα από τα καλλίτερα μυθιστορήματα ,όχι μόνο του συγγραφέα,αλλά ένα από αυτά που θα ξεχώριζαν εύκολα στην νεοελληνική γραμματολογία.

Πρόκειται για ένα ΄΄σκοτεινό΄΄ μυθιστόρημα,που κινείται σε μια Αθήνα που έχουμε αφήσει πίσω μας.Ο απόηχος της δεκαετίας του 60 αποτυπώνεται στον αστικό ιστό της πόλης,αποτυπώνεται στους πρωταγωνιστές,που μοιάζουν να έχουν ξεφύγει από μυθιστόρημα του μεσοπολέμου με άρωμα του Φιτζέραλντ.

΄΄Θέμα του βιβλίου είναι η μνήμη. Η μνήμη που χάνεται,που αμβλύνεται- κι όχι απαραίτητα με το μοδάτο ΄΄εύσημο΄΄ της νόσου Αλτσχάιμερ. Και δεν μιλώ για το βασικό άλλοθι της ΄΄επιλεκτικής΄΄ μνήμης,αλλά για δραστικά κομμάτια ζωής που συχνά τα βλέπουμε να ξεθωριάζουν μαζί με όλη την ΄΄ηχητική μπάντα΄΄ και,κυρίως,την αισθηματική βαρύτητα. Κομμάτια,που από μόνα τους,μπορεί και να είναι ότι πιό σπουδαίο μας συνέβη. ΄΄΄Του Φιδιού το Γάλα΄΄θα το χαρακτήριζα μυθιστόρημα θρίλερ,με βασικό ΄΄σίριαλ – κίλερ΄΄ τα πληγωμένα μας αισθήματα,τα τραύματα της απόρριψης,αλλά και τη γοητεία της αυτοκαταστροφής,που ελλοχεύει μέσα μας,περιμένοντας την ανάλογη ΄΄καλή΄΄ στιγμή για να εκδηλωθεί. Οι ήρωές μου είναι μεθυσμένοι από την απαξία για την ΄΄ευτυχία του κοινότοπου΄΄,κάτι που τους καθιστά ξεχωριστούς αλλά και ευάλωτους΄΄,γράφει ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Οι ήρωες του Γιάννη Ξανθούλη στου φιδιού το γάλα τρέχουν πρός τον χαμό τους. Μόνο που δεν το ξέρουν τη στιγμή που συμβαίνει. Πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια,η λήθη της καθημερινότητας να σκεπάσει τα γεγονότα του παρελθόντος,έτσι όταν όλα μοιάζουν να έχουν ξεχαστεί μέσα στα χρόνια που πέρασαν, ένα ,σχεδόν,τυχαίο γεγονός,να φέρει στην επιφάνεια μιά ιστορία που ακόμα και ο πρωταγωνιστής της προσπαθεί να την συναρμολογήσει.

Ο εκδότης Ανέστης Κομνηνός,στις αρχές της δεκαετίας του ΄90,πιστεύοντας ότι οι πολύτιμες αναμνήσεις του δεν θα επανέρχονταν κάθισε κι έγραψε έναν υπολογίσιμο αριθμό σελίδων που αφορούσαν τη νεότητά του. Αν και εκδότης ο ίδιος,ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό πως έγραφε ένα βιβλίο πρός έκδοση. Παρ΄όλα αυτά,συνέχισε τη ζωή του κανονικά,σαν άντρας και σαν εκδότης,έχοντας πάντα την υποψία και τον φόβο μη χαθεί κάποτε στις ερήμους της λήθης. Σαν μεθοδικός άνθρωπος και χωρίς να χάσει το χιούμορ του.που αποτελούσε συχνά τη σωσίβια λέμβο στις απελπισίες του,παρέδωσε το χειρόγραφο σε ένα δικηγορικό γραφείο που ειδικευόταν στα πνευματικά δικαιώματα. Η συμφωνία με τους δικηγόρους περιλάμβανε έναν και μοναδικό όρο:να του επιστραφεί το χειρόγραφο ύστερα από δεκατρία χρόνια,με την προυοπόθεση ότι θα βρισκόταν εν ζωή. Διαφορετικά έπρεπε να το καταστρέψουν.

Τα δεκατρία χρόνια πέρασαν και κάποια στιγμή παραλαμβάνει με το ταχυδρομείο το δικό του χειρόγραφο.Μόνο που δεν αντιδρά όπως,ίσως,περίμενε όταν το έγραφε.

΄΄Απορούσε διαβάζοντας μέσα σε πόσο διάστημα παίχτηκαν όλα αυτά τα δράματα. Μάλιστα,κάποιες φορές δυσκολεύτηκε να τοποθετηθεί ως ήρωας του χειρογράφου στη θέση του γιού,του εραστή,του φίλου ή έστω και του παθητικού ακροατή των ατέλειωτων μονολόγων της κυρίας Φαρμάκη ,που δεν τη θυμόταν καθόλου. Αλλά,φυσικά,είχε πλέον απόλυτη εμπιστοσύνη στον συνονόματο του συγγραφέα.

Περιέργως.απορροφημένος καθώς ήταν απ΄το διάβασμα,όπου πολλές σελίδες τον επέστρεφαν σ΄έναν κόσμο ονειρικά εύθραυστο,εντυπωσιαζόταν πόσο καλός παίκτης του έρωτα υπήρξε,σωστά αντιμέτωπος με κάθε εξευτελιστική λεπτομέρεια,δηλσδή κατακερματισμένος,όπως αρμόζει στους ακραίους πρωταγωνιστές των μελοδραμάτων. Μόνο που εδώ είχε να κάνει με τη δική του ζωή που απογυμνωνόταν ακόμα και από τα κατάλοιπα του υποσυνείδητου΄΄.

Ο Γιάννης Ξανθούλης έγραψε ένα βιβλίο για την μνήμη.Για την μνήμη που παίζει τα δικά της παιχνίδια και δε συγχωρεί. Για την μνήμη που θεωρούμε μόνο δικιά μας,κι ας περιλαμβάνει και όλους αυτούς που πέρασαν από τη ζωή μας. Για την μνήμη που,τελικά,είναι το μόνο που μας απομένει καθώς περνούν τα χρόνια. Κι ας κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι την διαχειζόμαστε όπως εμείς θέλουμε. Εγραψε επίσης ένα βιβλίο για την Ελλάδα της αντιπαροχής. Κυρίως για αυτό που συμβολίζει η αντιπαροχή. Για τα πρώτα χρόνια της δεκαετιας του ΄60 όταν η Αθήνα και μαζί της όλη η Ελλάδα άρχισε να μεταμορφώνεται. Για τοτε που οι μονοκατοικίες με τους κήπους της Πατησιων άρχισαν να γκρεμίζονται και στη θέση τους να ξεφυτρώνουν οι εκτρωματικές πολυκατοικίες που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Για τότε που το να σπουδάσεις στο Πολυτεχνείο σήμαινε ότι έλυνες το πρόβλημα της ζωής σου.

Στην ερώτηση της δημοσιογράφου Ελένης Γκίκα –ποια θέση έχει η μνήμη στα έργα του.ο Γιάννης Ξανθούλης απάντησε:

‘’Την βασικότερη γι’ αυτό τρέμω στην ιδέα της απώλειάς της. Χωρίς μνήμη δεν έχει νόημα η ζωή. Ανάλογα θέματα με απώλεια μνήμης με απασχόλησαν στο μυθιστόρημα «Του φιδιού το γάλα». Εκεί ο ήρωας χάνει τη μνήμη του, αποκαθηλώνει τη συνείδησή του.΄΄

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια