«Αν πήγαινες πρωί στη Νοβένα, δε θα αργούσες να νιώσεις τη στενή σχέση της ιδιοκτήτριάς της με τα φυτά και με τον κήπο σαν εργαστήριο και σαν ιερό χώρο... (Η υπομονή, Μιγέλ, αυτή είναι η μητέρα της κηπουρικής, πρέπει να έχεις πολλή υπομονή. Όπως και για να κάνεις επανάσταση, της απάντησε εκείνος μ’ ένα περιπαιχτικό χαμόγελο.)»
Κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης ενάντια στη δικτατορία του Πινοτσέτ, ο φοιτητής Μιγέλ Φλόρες συλλαμβάνεται και οδηγείται στο κρατητήριο. Λίγες μέρες μετά τον εκτοπίζουν σε μια αγροτική περιοχή κοντά στην πρωτεύουσα, αλλά μακριά από κάθε πολιτική δραστηριότητα. Εκεί, είναι υποχρεωμένος να παρουσιάζεται στο φυλάκιο των καραμπινιέρων σε καθημερινή βάση και διαπιστώνει ότι η παρουσία του γεννά φόβο και μίσος στους ντόπιους. Η μόνη που εντέλει θα καλοδεχτεί τον νεαρό εξόριστο, βάζοντας τέλος στη μοναξιά του, είναι η δόνια Αμέλια, γυναίκα μέσης ηλικίας, χήρα και ιδιοκτήτρια μιας φάρμας με το όνομα Λα Νοβένα. Του ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της και τον φέρνει σε επαφή με την κουλτούρα ενός κόσμου που αντιπροσωπεύει ό,τι ο νεαρός άνδρας απεχθάνεται περισσότερο στην κοινωνία. Ο Μιγέλ, σταδιακά, χάρη στη σχέση που αναπτύσσει με την Αμέλια, θέτει υπό αμφισβήτηση τις προκαταλήψεις του. Η βαθιά επιθυμία του να τη μισήσει μετατρέπεται σε έλξη και σ’ έναν μόνιμο δεσμό. Όμως η μοίρα και η πολιτική δράση του Μιγέλ θα επιφέρουν μια οδυνηρή, ανεπανόρθωτη και για τους δυο, ανατροπή.
Μια συγκινητική ιστορία με την οποία η Μαρσέλα Σερράνο μάς εισάγει στον συναισθηματικό κόσμο των γυναικών που έχουν έρθει αντιμέτωπες με τον σπαραγμό της προδοσίας – που έχουν προδοθεί μα και έχουν προδώσει.
Η Μαρσέλα Σερράνο γεννήθηκε στο Σαντιάγο της Χιλής και σπούδασε Χαρακτική στο Καθολικό Πανεπιστήμιο. Από το 1976 μέχρι το 1983 ασχολήθηκε επαγγελματικά με τις εικαστικές τέχνες, ιδιαίτερα με εγκαταστάσεις (installation art) και καλλιτεχνικές δράσεις (όπως body art). Από τα μυθιστορήματά της –που έχουν κυκλοφορήσει με μεγάλη επιτυχία στη Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη, έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες– ξεχωρίζουν τα εξής: Nosotras que nos queremos tanto (1991), Βραβείο Sor Juana Inés de la Cruz 1994, διάκριση που απονέμεται στο καλύτερο ισπανοαμερικανικό μυθιστόρημα γυναίκας συγγραφέα· Para que no me olvides (1993), Premio Municipal de Leteratura de Santiago 1994· Antigua vida mía (1995)· El albergue de las mujeres tristes (1997)· Nuestra Señora de la Soledad (1999)· Lo que está en mi corazón (2001), φιναλίστ για το Βραβείο Planeta España· Hasta siempre, mujercitas (2004)· La llorona (2008) και Diez mujeres. Έχει γράψει επίσης έναν τόμο με διηγήματα υπό τον τίτλο Dulce enemiga mía (2013).
Εκδόσεις Πατάκη
.jpg)
.jpg)
0 Σχόλια