Η αμφισβήτηση του κενού ως αντανάκλαση του εαυτού μας

Ερχόμαστε αντιμέτωποι σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή. Μια στιγμή που στα μάτια μας μοιάζει τυχαία, μα είναι μαθηματικά προγραμματισμένη να ξεσπάσει στο κομβικό σημείο καμπής. Εκεί που όλα βαίνουν ικανοποιητικώς «καλά» και η ζωή φαίνεται σχεδόν πλήρης. Όμως τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα δεν εκπληρώνει ούτε γεμίζει επαρκώς εκείνη την μικρή σχισμή που ξεκινάει με την μορφή μιας απλής μικρής κουκκίδας. Καταλήγοντας σε έναν αχανές χώρο. Σε μια τεράστια μαύρη τρύπα.


Το κενό υπενθυμίζει την απώλεια. Η απώλεια μέσα από τη διαδικασία της πάλης με τον εσώτερο εαυτό, μεγεθύνεται και επεκτείνεται. Σε χιλιάδες παρακλάδια νόησης. Παρακλάδια του είναι διασκορπισμένα μέσα στο χαοτικό σύμπαν του μυστήριου αυτού πλανήτη που ονομάζεται ψυχή.

Τι είναι αλήθεια η ψυχή; Ένα ξέχωρο σημείο στο εσωτερικό του ανθρώπινου σώματος που παράγει πνευματικές διεργασίες και συναισθήματα; Ή απλώς αποτελεί μια ανθρώπινη επινόηση, ένα εικονικό “αποδιοπομπαίο τράγο” στον οποίο αποδίδονται όλα τα τοξικά απόβλητα που γεννά ο νους;

Είναι μια άρνηση τελικά να αποδεχτούμε ότι το πνεύμα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της φύσης μας. Κύρια πηγή αναγέννησης όλων των κρυφών εαυτών και κινητήριος πομπός παραγωγής ενέργειας της δημιουργίας των πάντων. Ίσως η δύναμή του να είναι τόσο τεράστια που τρομάζει και ο φόβος ως επακόλουθο οδηγεί στην αρχέγονη ανάγκη της επιβίωσης. Η επιβίωση αποτελεί αναπόφευκτο κομμάτι των ενστίκτων, δηλώνοντας εμφανώς την παρουσία τους μπροστά σε κάθε επερχόμενο κίνδυνο.

Έχει άραγε η ζωή τόσο μεγάλη αξία όση της δίνουμε; Και γιατί ο θάνατος να θεωρείτο τόσο μεγάλη απειλή; Και να μην γίνεται αντιληπτός υπό μια φευγαλέα έννοια λύτρωσης της ζωής από όλα τα δεινά της; Γιατί δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτός υπό την έννοια της αναζήτησης του αγνώστου; Ή της απόλυτης ανυπαρξίας που επιφέρει η μεταθανάτια εμπειρία;
Τι συμβαίνει;

Γιατί τα ανθρωποειδή εξεταζόμενα υποκείμενα είναι κατά αποκλειστικότητα εγωιστικά όντα. Αρνούμενα να αποδεχτούν πως η ζωή τους, η ύπαρξη τους δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Όλοι πορευόμαστε με μια ατομικιστική αντίληψη ιδιαιτερότητας και μοναδικότητας μέσα στο πλήθος. Η πραγματικότητα όμως διαφοροποιείται από τoν ανθρώπινο εγωκεντρισμό. Δείχνοντας πως και εμείς με τη σειρά μας αποτελούμε μέρος της αλυσίδας του οικοσυστήματος. Δηλαδή ζωώδεις οργανισμούς, μέλη της τροφικής αλυσίδας που επιδιώκουν την επιβίωση τους μέσα σε έναν εχθρικά διαμορφωμένο κόσμο. Έναν κόσμο που κυριαρχείται από ανθρώπους που πολεμούν τον ίδιο τους τον εαυτό και όχι τα άγρια θηρία.
Ο κόσμος αδειάζει εύκολα το κενό

Και ο κόσμος που κατέληξε να αποτελεί το σημείο «μάζωξης» όλων εκείνων των πολύξερων εμπειριστών. Πιο επικίνδυνοι από κάθε άλλο άγριο θηρίο. Έχοντας μια πρόχειρη απάντηση για κάθε ατυχές γεγονός, στηριζόμενη σε ελλιπή επιχειρήματα, με μια άκρως περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα αποδοχής του κόσμου χωρίς την ύπαρξή τους. Αγνοώντας ακόμα και οι ίδιοι το πόσο ανίδεοι είναι συνεχίζουν το κήρυγμα της υποτιθέμενης σωτηρίας. Δείχνοντας το «δρόμο» προς τους υπολοίπους. Και οι λοιποί τον ακολουθούν. Ίσως επειδή έτσι είναι εκ φύσεως πλασμένοι. Αδύναμοι να υπερβούν τα προσωπικά ιδεώδη, εγκλωβισμένοι μέσα σε μια μικρή φυλακή. Μια φυλακή που γεννά κατά βάση ο περιορισμός του ίδιου τους του είναι.

Έτσι όλοι μαζί πορευόμαστε προς το άπειρο. Θέλοντας να εξηγήσουμε εμπειρικός ότι ακόμα αγνοούμε, ότι ακόμα δεν έχουμε δει. Με τον φόβο να είναι πάντοτε παρόν, ως το πιο αποτελεσματικό μέσω εξαναγκασμού και υπακοής.

Ποιοι θα ήμασταν αλήθεια αν το συναίσθημα του φόβου ήταν απών; Αν ο φόβος δεν είχε μορφή; Την μορφή που εμείς του δίνουμε; Θα ήταν ο κόσμος άραγε ένα καλύτερο μέρος; Απελευθερωμένο από μικρότητες και περιορισμούς; Θα ήταν ο κόσμος μια «ευκαιρία» προς την ευτυχία; Την ολοκλήρωση; Την απόλυτη ελευθερία;

Μιλάμε για ένα κόσμο «καθαρό» από εμπειριστές. Ένα κόσμο γεμάτο με εκείνους που έχουν ένα μεγάλο όραμα. Δεν φοβούνται την αλλαγή. Εκείνους που δεν θεωρούν αδυναμία την άγνοια. Αλλά ως μια μεγάλη δυνατότητα εξέλιξης. Μια δυνατότητα εξερεύνησης όλων αυτών των μυστηρίων που διέπουν την ύπαρξή μας και κατ’ επέκταση την ίδια τη ζωή.

Και όταν τελικά αντιλαμβάνεσαι ότι δεν αποτελείς ενεργό μέρος-μέλος αυτού του κόσμου το κενό παρουσιάζεται. Σαν σκιώδης μορφή μιας ανεξήγητης ομίχλης, που καλύπτει κάθε επιφανειακή σκέψη ευχαρίστησης. Ψάχνοντας να βρει το σκοπό που θα δώσει ουσία στην έννοια της ατομικής ύπαρξης.

Τα παραπάνω αυτά θέματα θα αναλυθούν εν συνεχεία, σε μια προσπάθεια ανάπτυξης και διερεύνησης όλων των εξωτερικών και εσωτερικών παθογενειών που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη υπόσταση. Την ιδιότητα του «σκέφτομαι άρα υπάρχω». Και κατά πόσον η σκέψη μπορεί να αποβεί ένα χρήσιμο εργαλείο εσωτερικής ανάπτυξης ή αυτοκαταστροφής.


Περί ψυχής

Το δαιμόνιο αυτό, η ψυχή. Η ψυχή που δίνει μια φευγαλέα μορφή στην υπόσταση της σκέψης, του νου. Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πως η ψυχή αποτελεί εκείνο το ασυνείδητο κομμάτι. Το κομμάτι εκείνο της υπερφυσικής μας οντότητας που μας «κρατάει» στη ζωή ακόμα και όταν πρακτικά έχουμε «φύγει» από αυτή. Ή που δημιουργεί την «συνείδηση» για κάθε ενάρετη ή ανήθικη πράξη.

Θα μιλήσω εντελώς πραγματολογικά ή τουλάχιστον μέσα από την επιστημολογική οπτική των πραγμάτων. Η ψυχή κατά μια έννοια αποτελεί την εναλλακτική απόδοση μιας νοητικής ικανότητας. Δηλαδή το συνονθύλευμα όλων των σκέψεων, των εμπειριών, των εικόνων που αποτυπώνονται και αποθηκεύονται στον εγκέφαλο. Όλο αυτό το συνονθύλευμα λοιπόν, παράγει τα θετικά και αρνητικά συναισθήματα.

Η «συνείδηση» περί καλού και κακού , περί ηθικών και ανήθικων πράξεων λειτουργεί ως άλλος ένας συναισθηματικός παράγοντας. Με την έννοια ότι όλοι οι νοήμονες άνθρωποι ξέρουνε πως το να σκοτώσεις ή να προκαλέσεις κακό με οποιοδήποτε τρόπο αποτελεί αυτόματα μια «κακή» και ανήθικη πράξη.

Έχουμε όμως όλοι την ίδια αντιληπτική ικανότητα ή καλύτερα κατά πόσον είναι αυτονόητα ορισμένα πράγματα για όλα τα άτομα, στον ίδιο βαθμό;
Στην πράξη

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό με τον ίδιο τρόπο από όλους. Και αυτό γιατί σκεπτόμαστε διαφορετικά. Και η σκέψη αυτή, είναι που τελικά διαφοροποιεί την προσωπικότητα μας σε σχέση με τους υπολοίπους. Ο τρόπος αντίληψης της ζωής και του εαυτού μας, οδηγεί στη διαφοροποίηση του είναι. Δεν δύναται να αρέσει σε όλους μας ο χορός ή η μουσική ή η γυμναστική. Γιατί η αντιληπτική οπτική απέναντι σε αυτές τις δραστηριότητες, προσαρμόζεται με βάση τις προσωπικές μας επιλογές. Αλλά και αισθήσεις.

Δεν προορίστηκαν όλοι για οικογένειες και συμβόλαια ζωής. Δεν αρέσουν σε όλους τα ταξίδια. Άλλοι δεν μπορούν να αντέξουν την μοναξιά ούτε για μια ώρα. Και άλλοι πάλι, την επιδιώκουν σαν χάπι, σαν εξάρτηση απαραίτητη για την επιβίωση τους. Σε όλους όμως δεν αρέσουν οι περιορισμοί και οι υποχωρήσεις. Λόγω εγωισμού και προσωπικής ελευθερίας. Όταν περιορίζεται η προσωπική ελευθερία φτάνουμε στο σημείο της αντίδρασης. Διότι η ελευθερία, είναι το μόνο «φυσικό» μας δικαίωμα στην ζωή. Ένα δικαίωμα με το οποίο γεννηθήκαμε. Ελεύθεροι να υλοποιούμε τις επιλογές μας. Και όταν το πλήρωμα του χρόνου φτάσει, ο καθένας πληρώνει το αντίποινο των πράξεων του, αντιστρόφως ανάλογο με αυτό του περιεχομένου τους.

Στο περιεχόμενο των πράξεων αντικατοπτρίζεται και το ήθος του χαρακτήρα, όπως και η «ποιότητα» της ψυχής. Στην διαφοροποίηση δηλαδή, ανάμεσα στην πραγματική ανάγκη και την επιθυμία.

Η πραγματική ανάγκη ανάγεται σε θέματα επιβίωσης, μέχρι που θα έφτανε ο καθένας για να σώσει τον εαυτό του. Όταν οι εξωτερικές και αντικειμενικές συνθήκες είναι δυσμενείς. Όπως παραδείγματος χάρη στην περίπτωση ενός πολέμου. Η επιθυμία όμως, σχετίζεται με τους κρυφούς πόθους της ψυχής, οι οποίοι δεν είναι απαραίτητα αναγκαίοι. Αλλά μαίνονται να καλύψουν ότι “αισθητά” νομίζουμε ότι λείπει. Το κενό ποτέ δεν παρουσιάζεται με την πραγματική του μορφή. Προσπαθεί να βρει αδυναμίες, αισθητήριες αδυναμίες για να καμουφλάρει την πραγματική απώλεια. Το φόβο στο να ζήσουμε μια ελεύθερη ζωή. Μια «νοητικά» ελεύθερη ζωή. Γιατί όταν ο νους είναι αποδεσμευμένος από τις μικρότητες που γεννά η ανθρώπινη δράση, μόνο τότε κάθε άτομο είναι ουσιαστικά ελεύθερο να επιλέξει, να σκεφτεί και να νιώσει την δική του, προσωπική ευτυχία.
Η σκέψη

Η νόηση είναι ικανή να δημιουργήσει θαύματα, σε έναν επίγειο παράδεισο. Είναι όμως επίσης ικανή να καταστρέψει με φωτιές, κάθε της δημιούργημα μπροστά στη δύνη του φόβου και της απειλής. Η σκέψη μετατρέπεται σε μέσο αυτοκαταστροφής, όταν η ”γυμνή” αλήθεια γίνεται αντιληπτή. Η αλήθεια για τον κόσμο, τον εαυτό και τις πράξεις μας. Απομακρύνοντας κάθε προσωπικό συναίσθημα, αφήνοντας μόνο την λογική να λειτουργήσει, θα καταλάβουμε πως τίποτα από αυτά που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε ή επιθυμούμε δεν είναι αναγκαία. Γιατί τίποτα από αυτά δεν είναι ποτέ πραγματικά αρκετά. Το αίσθημα του ανικανοποίητου. Το αίσθημα αυτό που κρύβει την υπόσταση του κενού. Όταν λοιπόν, το ανικανοποίητο από «αίσθηση» μεταβεί σε λογική αναγωγή, η βαθύτερη εσωτερική ανάγκη αρχίζει σταδιακά να αποκαλύπτεται. Οι άμυνες του φόβου ενισχύονται σε μια προσπάθεια να προστατέψουν το κενό. Μα είναι άραγε ο φόβος πιο δυνατός από την ”δύναμη” να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας;

Ως όντα είμαστε πολλά περισσότερα από όσο δείχνουμε ή από όσα πιστεύουμε. Είναι στο χέρι του κάθε ατόμου ξεχωριστά όμως, να υπερβεί το φόβο που διακατέχει την φύση μας. Ώστε να φτάσει εν τέλει στην προσωπική «πηγή» της λύτρωσης του.