Wilhelm Busch
Ἡ πεταλούδα
Μετάφραση: Γιάννης Κοιλῆς Ἐπίμετρο: Γιώτα Κριτσέλη, Νικήτας Σινιόσογλου
Μὲ σχέδια τοῦ συγγραφέα
ΑΣφυΚΤιωΝΤΑΣ μέσα στὰ στενὰ ὅρια τοῦ γενέθλιου τόπου, ὁ Πέτρος ἐγκαταλεί- πει τὸ σπίτι του παρασυρμένος ἀπὸ μιὰ ὡραία καὶ σπάνια πεταλούδα ποὺ λεί- πει ἀπὸ τὴ συλλογή του. Πάνω στὸ πάθος τοῦ κυνηγιοῦ χάνει τὸν δρόμο τῆς ἐπι- στροφῆς καὶ ἐμπλέκεται σὲ ἕνα ταξίδι ποὺ τοῦ γνωρίζει τὸν κόσμο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὅμως μόνο ἀλώβητος δὲν βγαίνει. Στὸ τέλος τῆς περιπλάνησής του διαπιστώνει πὼς ὁ κόσμος εἶναι ἀπὸ τὴ φύση του κακὸς καὶ ἡ ἐπαφὴ μαζί του φέρνει τὴν κα- ταστροφή.
̔Η Πεταλούδα τοῦ Βίλχελμ Μπούς, τελευταῖο ἐκτενὲς κείμενο τοῦ διάσημου Γερμανοῦ σκιτσογράφου, εἶναι ἕνα γοητευτικὸ ὅσο καὶ σκληρὸ παραμύθι γιὰ ἐνη- λίκους. Σὲ ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο ἀποτελεῖ ἀλληγορία γιὰ τὸ νόημα τῆς ὕπαρξης καὶ τοῦ ἔρωτα, γιὰ τὴν κακία καὶ τὴν ἰδιοτέλεια ποὺ κυβερνοῦν τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ἀπό- πειρα τῆς τέχνης καὶ τῆς σκέψης νὰ προσεγγίσουν τὸ ἀσύλληπτο.
« ̓Ανέμελος ὁ Πέτρος ξεστρατίζει ὅλο καὶ πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸ χωριουδάκι του [...]. Καθ’ ὁδὸν συναντᾶ, μεταξὺ ἄλλων, γυρολόγους, καμπούρηδες καὶ κλέφτες· φίδια ποὺ ὀσμίζον- ται τὸ χρυσάφι καὶ σαλιγκάρια ποὺ σέρνονται πιὸ ἀργὰ ἀπ’ ὅ,τι ἀλλοῦ στὴν πλάση· μιὰ σαγηνευτικὴ μάγισσα ποὺ τὸν μεταμορφώνει σὲ σκύλο (κι αὐτὸς ἀντλεῖ μεγάλη ἡδονὴ ἀπὸ τὴν ὑποταγή του). Συγχρόνως συμμετέχει, συνήθως ἄθελά του, σὲ γκροτέσκες φάρ- σες. [...] Κάποτε ὁ Πέτρος ἐπιστρέφει στὸν γενέθλιο τόπο, γέρος κι ἀκρωτηριασμένος, κι ὁ κύκλος τῆς περιπλάνησης κλείνει μὰ δίχως χειροπιαστὸ καταστάλαγμα καμιᾶς λογῆς. Ὅσο γιὰ ἐκείνη τὴν πεταλούδα ποὺ ἔθεσε σὲ κίνηση τὴν ὅλη πλάνη — αὐτὴ παρέμεινε ἄπιαστη κι ἀνέγγιχτη ἀκόμη (παρεκτὸς ἂν εἶσαι κανένα μαυροπούλι), ὅπως κατὰ κανόνα μένει κι ἡ ζωή μας καθὼς τὴ ζοῦμε.»
ΝιΚΗΤΑΣ ΣιΝιΟΣΟΓΛΟυ
Ο WILHELM BUSCH (1832-1908) εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς σπουδαιότερους σατιρικοὺς συγγραφεῖς καὶ σκιτσογράφους τῆς Γερμανίας, δάσκαλος τῆς —μοχθηρῆς συχνά—εἰρωνείας, καὶ πρωτοπόρος τῶν κόμικς.῍Αν καὶ ὑπῆρξε ἰδιαίτερα δημοφιλής, σὲ μικροὺς καὶ μεγάλους, σχετικὰ ἄγνωστα στὸ εὐρὺ κοινὸ παρέμειναν τὰ ἐκτενέστερα πεζὰ κείμενα ποὺ ἔγραψε πρὸς τὸ τέλος τῆς δημι- ουργικῆς ζωῆς του: Τὸ ὄνειρο τοῦ ̓Εδουάρδου (Eduards Traum, 1891) καὶ ̔Η πεταλούδα (Der Schmetterling, 1895), ἀγαπημένα ἀναγνώσματα ἀνθρώπων ὅπως ὁ Kurt Tucholsky καὶ ὁ Ludwig Wittgenstein.
0 Σχόλια