Βραβευμένο με το βραβείο Pulitzer, ¨Οι στάχτες της Άντζελα¨ είναι ένα βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα.Στην κυριολεξία είναι οι παιδικές αναμνήσεις του συγγραφέα που μεγάλωσε μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.
Σε μια εποχή που οι έννοιες ΄΄κοινωνική πρόνοια΄΄ ή κοινωνική κρατική πολιτική ήταν άγνωστες λέξεις. Και όλα αυτά στη Νέα Υόρκη την εποχή της μεγάλης ύφεσης,της μεγάλης οικονομικής κρίσης που συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Δηλαδή στον 20ο αιώνα.
΄΄Οταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια,απορώ πως επέζησα΄΄,γράφει ο συγγραφέας. ΄΄Ηταν,βέβαια,δυστυχισμένα παιδικά χρόνια. Μία ευτυχισμένη παιδική ηλικία δεν αξίζει τον κόπο να τη ζει κανείς. Και ακόμη χειρότερη από μια δυστυχισμένη παιδική ηλικία είναι η Ιρλανδική δυστυχισμένη παιδική ηλικία. Όμως, χειρότερη και από αυτή είναι η καθολική ιρλανδική ηλικία.
Οι άνθρωποι συνήθως κομπάζουν και κλαίγονται για τα βάσανα των πρώτων χρόνων της ζωής τους,αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με την ιρλανδική εκδοχή τους. Την απίστευτη φτώχεια,τον ακαμάτη,πολυλογά.αλκοολικό πατέρα.Τη θεοσεβούμενη, καραβοτσακισμένη μητέρα που βογκάει δίπλα στι τζάκι. Τους μεγαλόσχημους ιερείς. Τους θρασύδειλους, ψευτονταήδες δασκάλους. Τους Άγγλους και όσα τρομερά υποφέραμε από αυτούς για οχτακόσια ατέλειωτα χρόνια. Και το χειρότερο απ΄όλα –ήμαστε μούσκεμα΄΄.
Ο Frank McCourt έγραψε αυτά που έζησε στην παιδική του ηλικία. Για την εξαθλίωση του ανθρώπινου είδους στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης και της Ιρλανδίας. Για τα παιδιά που επέζησαν κατά τύχη. Και το κάνει με έναν παραστατικό τρόπο που σε κρατάει καθηλωμένο. Οι περιγραφές του είναι εξαιρετικές. Σε πολλά σημεία ΄΄Οι στάχτες της Αντζελα΄΄ θυμίζουν ρεαλιστικό μυθιστόρημα του 19 ου αιώνα γραμμένο από τον Κάρολο Ντίκενς.
Το βιβλίο γυρίστηκε ταινία το 1999 από τον η Alan Parker. H υπόθεση αρχίζει το 1935 με την οικογένεια στο Μπρούκλιν. Ύστερα από το θάνατο μιας από τις αδελφές του Frankie, βρέφους ακόμη, επιστρέφουν στην Ιρλανδία, για να βρουν μια κατάσταση ακόμα χειρότερη. Στο βιβλίο, ο πατέρας του Frankie, αφού είχε υπηρετήσει στον IRA, έφυγε για την Αμερική, όπου γνώρισε και παντρεύτηκε την Angela Sheehan από το καθολικό και ‘επαρχιώτικο’ Limerick της Ιρλανδίας.
Η Angela γεννάει το ένα παιδί μετά το άλλο. Το ένα πέθανε βρέφος ακόμη, άλλα δύο δίδυμα πέθαναν από πνευμονία. Οι συγγενείς κανονίζουν την επιστροφή της οικογένειας στην Ιρλανδία. Τα στοιχειωμένα απομνημονεύματα του Frank McCourt κέρδισαν το Pulitzer. Η ταινία εξιστορεί σκηνές από την παιδική ηλικία του συγγραφέα αρχικά στην Νέα Υόρκη και ύστερα το Limerick στην Ιρλανδία.
Ο McCourt εικονογραφεί μια βάναυση και οδυνηρή εικόνα των παιδικών χρόνων του, όταν το φαγητό σπάνιζε στο τραπέζι, και οι μπότες και τα παλτά ήταν πολυτέλεια. Με μια μελωδική ιρλανδική φωνή που καλύπτει με ένα συχνά ευγενές αλλά και πικρό χιούμορ το άφατο, ο συντάκτης θυμάται το δύστροπο αλλά αξιαγάπητο πατέρα του, που έπινε μονίμως τα λίγα χρήματα που είχε η οικογένεια.
Εξιστορεί την απώλεια των αδελφών του από την ασθένεια και την πείνα, μιλά για την υπερήφανη μητέρα του, που αναγκάζεται να ζητιανεύει, περιγράφει τη δυσωδία των λυμάτων έξω από τη είσοδο του σπιτιού. Καθώς ο McCourt φτάνει στην εφηβεία, ανακαλύπτει την ντροπή της φτώχειας μαζί με τη μαγεία του Shakespeare, το μυστήριο του φύλου και το φλερτ με το θάνατο, αλλά και την πανίσχυρη ιρλανδική καθολική εκκλησία που δεν συγχωρεί. Πρόκειται για μια δυνατή και συνάμα σπαρακτική ωδή στην ανθεκτικότητα και την αποφασιστικότητα της νιότης.
Σε μιά εποχή που η θύελλα μιας ακόμα οικονομικής κρίσης σάρωσε και σαρώνει τον κόσμο,βιβλία σαν κι αυτό είναι πολύτιμα. Μας μαθαίνει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πως η ακραία φτώχεια που σαρώνει και στις μέρες μας τον πλανήτη-Άνατολή και Δύση-κάθε άλλο παρά περιστασιακή είναι. Μας μαθαίνει πώς καταφέρνουν να επιβιώσουν από κάποιους τέτοιους ανεμοστρόβιλους κοινωνίες ολόκληρες. Καί πώς-τελικά- οι άνθρωποι επιβιώνουν,ακόμα και αν δεν διαθέτουν τα στοιχειώδη.
΄΄Ο τίτλος της έκθεσής μου είναι ΄΄Ο Ιησούς και ο καιρός΄΄. Αυτή είναι η έκθεσή μου.Δεν πιστεύω πως του Ιησού ,που είναι ο Κύριός μας,θα του άρεσε ο καιρός στο Λίμερικ γιατί συνεχώς βρέχει κι ο Σάνον κρατά όλη την πόλη υγρή. Ο πατέρας μου λέει ότι ο Σάνον είναι ποταμός φονιάς,γιατί σκότωσε τους δυό μου αδελφούς. Οταν κοιτάζεις σε εικόνες τον Ιησού Αυτός πάντα περιπλανιέται στο αρχαίο Ισραήλ τυλιγμένος σε ένα σεντόνι. Εκεί ποτέ δε βρέχει και ποτέ δεν ακούς κάποιον να βήχει ή να παθαίνει φυματίωση ή κάτι τέτοιο και κανείς δεν έχει καμία δουλειά εκεί,γιατί το μόνο που κάνουν είναι να κάθονται και να τρώνε μάννα και να κουνούν τις γροθιές τους και να πηγαίνουν σε σταυρώσεις. Κάθε φορά που ο Ιησούς πεινούσε,το μόνο που είχε να κάνει ήταν να περπατήσει στο δρόμο μέχρι μιά συκιά ή μιά πορτοκαλιά και να χορτάσει την πείνα Του.
Οταν ήθελε να πιεί κάτι μπορούσε να κυματίσει το χέρι Του πάνω από ένα ποτήρι και να σου το ποτό. Ή θα μπορούσε να επισκεφτεί τη Μαρία τη Μαγδαληνή και την αδελφή της τη Μάρθα, κι αυτές θα Του έδιναν το φαγητό του χωρίς ερωτήσεις και θα Του έπλεναν τα πόδια κι η Μαρία η Μαγδαληνή θα Του τα στέγνωνε με τα μαλλιά της όσο η Μάρθα θα έπλενε τα πιάτα.κάτι που δεν πιστεύω πως είναι δίκαιο.
Γιατί θα ΄πρεπε εκείνη να πλένει τα πιάτα όταν η αδελφή της κάθεται εκεί έξω και ψιλοκουβεντιάζει με Τον Κύριό μας; Καλά που ο Ιησούς αποφάσισε να γεννηθεί Εβραίος σε αυτό το ζεστό μέρος γιατί αν είχε γεννηθεί στο Λίμερικ θα είχε πάθει φυματίωση και θα ήταν νεκρός , μέσα σε έναν μήνα και δεν θα υπήρχε Καθολική Εκκλησία και δε θα υπήρχε Μετάληψη ή Χρίσμα και δε θα έπρεπε να μαθαίνουμε την κατήχηση και να γράφουμε εκθέσεις γι΄Αυτόν. Τέλος΄΄.
Αυτη είναι η έκθεση του δεκάχρονου ήρωα του βιβλίου και εκεί καταλαβαίνουμε γιατί ο Γουίλιαμ Κένεντι έγραψε γι΄αυτό: ΄΄ Ο Φράνκ Μακ Κάρτ είναι αληθινός μάγος. Κατοικεί στο μυαλό του παιδιού που υπήρξε,με τόσο ζωντανή μνήμη,που ο πόνος της παιδικής ψυχής και της οικογενειακής δυστυχίας γίνεται τόσο αληθινός,όσο και η μαχαιριά στην καρδιά του. Το βιβλίο του διαθέτει το πνεύμα,τη γλώσσα και την αφηγηματική χάρη ενός πραγματικά υπέροχου μυθιστορήματος΄΄.
.jpg)
0 Σχόλια