΄΄TA TAΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ΄΄ της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

Διαβάζοντας ΄΄Τα τάπερ της Αλίκης΄΄ συνειδητοποιείς για μιά ακόμα φορά πόσο χαρακτηριστική είναι η γραφή της Ελενας Ακρίτα. Μεγάλο προσόν.Είτε χιουμοριστικά γράφει,είτε θρίλερ καταλαβαίνεις αμέσως ποιός είναι ο συγγραφέας.

Στο καινούργιο της μυθιστόρημα,όμως, δοκιμάζει κάτι διαφορετικό. Ενα μυθιστόρημα –τοιχογραφία μιάς εποχής. Μιας εποχής που γνωρίζει πολύ καλά,αφού την έζησε.

Ξεκινά το 1979 και τελειώνει στο 2000.


Κουβαλώντας,βέβαια,οι πρωταγωνιστές του βιβλίου και όλες τις μνήμες τους από τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με την περιγραφή μιάς εποχής που .ολοι εμείς,οι λίγο μεγαλύτεροι ζήσαμε,και υπάρχει καταγεγραμμένη και στην παραμικρότερη ανάμνησή μας.

Αστική Αθήνα,Κυψέλη,οι ταινίες της Finos Films,ένας κόσμος χρωματιστός-σινεμασκόπ-που προσπαθεί να σβήσει,όσο γίνεται την γκριζάδα και την φτώχεια της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το πρώτο μεγάλο πολυκατάστημα τηε Ελλάδας,το Μινιόν,στην οδό Πατησίων,που σηματοδότησε μιά ολόκληρη εποχή. Δεν υπήρξε μικρός της δεκαετίας του΄70 που να μην πέρασε από εκεί τα Χριστούγεννα για να φωτογραφηθεί με την Χιονάτη και τον Αγιο Βασίλη. Δεν υπήρξε μικρός ή μεγάλος που να μην έχει κάποια ή κάποιες αναφορές από τις ταινίες της Finos Films. Καί,βέβαια,δεν υπάρχει Ελληνας που να αγνοεί την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη. Εχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε αυτή την εποχή,εποχή της αθωότητας. Δεν είμαι σίγουρος για τό πόσο αθώα τελικά υπήρξε αυτή η εποχή.Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή την εικόνα της αθωότητας την έχουμε μέσα από τις ταινίες και τα τραγούδια της εποχής.Καί μέσα από τις αναμνήσεις μας,πού,βέβαια,όσο πιό μικροί είμασταν τότε,τόσο πιο αθώες είναι.

΄΄Λάτρευε να βλέπει τη μαμά της να κάνει επίδειξη τάπερ στις κυρίες των πολυκατοικιών της Κυψέλης. Καμία δεν μπορούσε να τα πουλήσει καλύτερα.Την έβλεπε στη μέση του σαλονιού όρθια και γελαστή να μιλάει ζωηρά κρατώντας,δείχνοντας,ανοίγοντας,κλείνοντας κουτιά πλαστικά,πολύχρωμα,μεγάλα,μικρά,τοσοδούλια,τετράγωνα,μακρόστενα,στρογγυλά,κωνικά. Παναγιά μου, τι ομορφιά ήταν αυτή. Μαγεμένες την άκουγαν οι πελάτισσες με τα κόκκινα νύχια και τα σκασμένα απ΄το πλύσιμο δάχτυλα. Τί κόσμος καινούργιος απλωνόταν

μπροστά τους,τι πράγματα μεγάλα και σπουδαία έβλεπαν τα μάτια τους. Για τέτοια μεγαλεία ήταν γεννημένες όλες,ωραία σπίτια,αμερικάνικες κούρσες,έναν άντρα σαν τον Μπάρκουλη,έναν γιο σαν τον Βασιλάκη Καΐλα κι ένα ουράνιο τόξο από πολύχρωμα τάπερ στην κουζίνα τους. Τάπερ για κρέας, ψάρι, φρούτα, λαχανικά, μπισκότα, χυμούς, μπαχάρια, τάπερ κόκκινα, κίτρινα, μώβ, πορτοκαλιά καμωμένα από το πλαστικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα των γερασμένων κοριτσιών. Τότε που οι κυρίες των πολυκατοικιών της Κυψέλης ήταν ακόμα νέες χωρίς μισοφαγωμένα κραγιόν,κύκλους στα μάτια και ραγάδες στο στήθος. Τότε που στα θερινά σινεμά έβλεπαν το μέλλον τους στα ασπρόμαυρα φιλιά της Καρέζη και του Αλεξανδράκη στα σκαλιά μιας εκκλησίας΄΄

Κάπως έτσι αρχίζει το μυθιστόρημά της η Ελενα Ακρίτα. ΄΄Τότε πού…΄΄

Τότε που όλα αυτά ήταν πρωτοφανέρωτα σε μιά Αθήνα που είχε ακόμα γειτονιές και προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τον πόλεμο και τον εμφύλιο.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:΄΄Τα τάπερ της Αλίκης είναι μιά αθηναική τοιχογραφία της εικοσαετίας 1989-2000. Τρείς γενιές γυναικών ζούν,ονειρεύονται και διεκδικούν. Η Κοραλία,είκοσι χρόνια καθαρίστρια στη ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ. Η κόρη της Ελένη,πωλήτρια στο ΜΙΝΙΟΝ,που κάνει κι επιδείξεις τάπερ σε σπίτια κυριών. Και το ΄΄εξώγαμο΄΄ κοριτσάκι της,η Αλικούλα, που πήρε το όνομά της νονάς της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Η μικρή μέσα στα πολύχρωμα τάπερ της μαμάς κρύβει παιχνίδια,πασχαλίτσες για τα μαλλιά, στρασάκια. Μπάρμπι,επιθυμίες,ελπίδες κι όνειρα.

Οταν η Αλίκη μεγαλώνει,κλείνει ερμητικά μέσα στα τάπερ όλα όσα αισθάνεται. Αγάπη,οργή,πόνο,έρωτα,γέλιο και κλάμα. Μέχρι που η ζωή της θα απαιτήσει να ανοίξει τα αεροστεγή καπάκια και ν΄αφήσει τα συναισθήματά της ελεύθερα.

Τα τάπερ της Αλίκης είναι ένα γκράφιτι στους τοίχους των πολυκατοικιών της Κυψέλης,των μπορντέλων της Φυλής,των θεατρικών σκηνών,των παλιών καταστημάτων και των ρετιρέ με τις στρωμένες τσόχες για κουμ κάν. Είναι όσα ζήσαμε κι αγαπήσαμε σε μιά Αθήνα που δεν μένει πιά εδώ΄΄.

Είναι όλα αυτά, ιδωμένα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Οι αναφορές της Έλενας Ακρίτα καίριες. Ξέρει να περιγράφει τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα που χαρακτήρισαν την εποχή και εκεί ,ανάμεσα,κινούνται οι ήρωές της. Κυρίως τα μικρά και ανεπαίσθητα,αυτά που μπορεί να μην έγραψαν ιστορία,αλλά συνέβησαν.

Εχει το ταλέντο και την μνήμη που χρειάζεται για να ζωντανέψει μιά εποχή μέσα από μικρές λεπτομέρειες,χαριτωμένες και αθώες. Και το κάνει υποδειγματικά,γνωρίζοντας ότι πολλές φορές ούτε χαριτωμένη ούτε αθώα ήταν η εποχή που περιγράφει. Χαριτωμένη και αθώα πέρασε στις δικές μας παιδικές αναμνήσεις.

΄΄Ο χρόνος εκδικείται τις αναμνήσεις μας. Τις συμπιέζει και τις καταχωνιάζει όλο και πιό βαθιά στις εποχές της μνήμης. Παλιές φωτογραφίες κιτρινίζουν και θαμπώνουν μέχρι που δεν μπορείς πιά να διακρίνεις πρόσωπα. Και είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά. Όταν δεν ζουν στην καρδιά μας,όταν κανένας δεν τους θυμάται πια. Ο χρόνος εκδικείται΄΄.

Το μυθιστόρημα της έχει όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να το κάνουν ταινία.Οχι,όμως,σαν αυτές της Φίνος Φίλμς. Σαν αυτές που περιγράφουν με πιό σκούρα χρώματα την εποχή που ακολούθησε την ΄΄εποχή της αθωότητας΄΄.

Για το μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα ο Γιάννης Καφάτος έγραψε στο Vewtag.gr:


΄΄Η Έλενα Ακρίτα έχει γράψει ένα τρυφερό και συνάμα σκληρό κωμειδύλλιο με φόντο την Αθήνα των τελευταίων δεκαετιών. Μια πόλη που αλλάζει, και μαζί της αλλάζουν και οι άνθρωποι. Η οικονομική ευμάρεια και η προσμονή του «καλύτερου» που ευαγγελίζονται οι πολιτικοί, και βλέπουν οι πολίτες κρύβει την σκληρότητα που υπάρχει και που επειδή ενοχλεί κάποιοι τη βάζουν κάτω από το χαλί. Η Έλενα σηκώνει αυτό το «χαλί» και περιγράφει το χάλι της διαπόμπευσης και των οδυνηρών σχέσεων που πολλές φορές γίνονται χάπια μιας απόπειρας αυτοκτονίας, ή μελανιές που προσπαθεί το θύμα να κρύψει άτσαλα με ένα φτηνό μέικαπ.΄΄