΄΄ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ΄΄ του ΑΛΕΣΣΑΝΤΡΟ ΠΙΠΕΡΝΟ από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Ο Αλεσσάντρο Πιπέρνο γεννήθηκε στη Ρώμη το 1972. Διδάσκει Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Τορ Βεργκάτα. Το 2005 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα ΄΄Με τις χειρότερες προθέσεις΄΄. Το 2012 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα ΄΄Διωγμός΄΄,το οποίο βρέθηκε στην τελική λίστα  των υποψήφιων βιβλίων για τα βραβεία  Medicis και  Femina στη Γαλλία, τιμήθηκε με το Prix du Meilleur livre etranger  και,μαζί με το ΄΄Αχώριστοι΄΄,το οποίο κέρδισε το Βραβείο Strega 2012, αποτέλεσε τη δυλογία ΄΄Φωτιά,φίλη της μνήμης΄΄.

Στο καινούργιο του μυθιστόρημα που έχει τίτλο  ΄΄Εκεί που τελειώνει η ιστορία΄΄,ο Αλεσσάντρο Πιπέρνο  επιχειρεί να ρίξει μιά ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις.  Και το κάνει χωρίς να προσπαθήσει να ωραιοποιήσει χαρακτήρες και καταστάσεις,τόσο φυσικά όσο η ζωή. ΄΄Καλύτερα να αγαπάς τον λάθος άνθρωπο  όλη σου τη ζωή παρά να μην αγαπάς κανέναν΄΄, λέει κάποια στιγμή ένας από τους ήρωες του μυθιστορηματος.  Και εκεί στηρίζεται  όλο το ΄΄Εκεί που τελειώνει η ιστορία΄΄.  Πραγματικότητα,θλίψη και χιούμορ,τα όπλα του συγγραφέα.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου. ΄΄Ο Ματτέο Τζέβι ήταν στη Ρώμη λίγο περισσότερο από ένα εικοσιτετράωρο και ήδη ονειρευίταν να μείνει εδώ για πάντα. Βέβαια, στο Λος Αντζελες είχε δύο  συζύγους,εκ των οποίων η  μία εν ενεργεία, όμως σε τελική  ανάλυση είχε και εδώ  δύο,εκ των οποίων η μία εν ενεργεία. Και παρ΄ όλα αυτά δεν ένοιωθε δεσμευμένος με καμία από τις τέσσερις. Στα πενήντα έξη του χρόνια μπορούσε να θεωρείται,και όχι μόνο ως προς αυτό,μάλλον ελεύθερος. Ο  Ματτέο βρίσκεται στην πτήση που από το Λος Αντζελες  τον φέρνει πίσω στην Ιταλία,από όπου αναγκάστηκε να το σκάσει πολλά χρόνια πριν,λόγω χρεών, εγκαταλείποντας από τη μιά μέρα στην άλλη την οικογένειά του. Η επιστροφή του επικρέμαται σαν θεομηνία,χειρότερη κι από εκείνες που ακολούθησαν την ξαφνική φυγή του΄΄.

Ο  Ματτέο Τζέβι, ο κεντρικός ήρωας,λειτουργεί στα πενήντα  έξη του, σαν έφηβος. Μόνο που δεν είναι έφηβος. Και μπορεί η αβάσταχτη ελαφρότητα της συμπεριφοράς του να φαίνεται γοητευτική στον κοινωνικό του περίγυρο,όχι όμως στον γιό και στην κόρη  του,που ως ενήλικοι πιά, έχουν να λύσουν τα δικά τους προβλήματα. Δεν χρειάζονται στην τρέχουσα ζωή τους έναν πατέρα που προσθέτει και άλλα προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα.

Η δεύτερη Ιταλίδα σύζυγός του  τον περιμένει,αλλά γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι η σχέση τους έχει τελειώσει πρό πολλού. ΄΄Την είχε ρίξει στο κρεβάτι τρείς  φορές με ολοένα και λιγότερο ενθουσιασμό. Παρακμάζοντας,σε μιά ηλικία που οι φίλοι είναι πιό σημαντικοί από τις  γκόμενες,απο τη συντροφιά της πιο πρόθυμης  απ΄όλες τις συζύγους  του,προτιμούσε τη συντροφιά του Τάτι. Στο κάτω κάτω ,ο θυμός για την εξορία που του είχε επιβάλει ο γιός  ήταν πιο έντονος από την επιθυμία να βρεθεί με την κόρη. Πράγμα που θα ήταν καταστροφή ,αν η την κόρη του την ένοιαζε έστω και ελάχιστα. Ομως,καταπώς φαινόταν,η δεσποινίς εξίσου εγωίστρια και μπερδεμένη,δεν έδινε δεκάρα τσακιστή.  Και μες στη μέση ήταν εκείνη,η Φραντσέσκα,μπαλάκι σε φλίπερ,έρμαιο ενός παιχνιδιού,του οποίου είχε χάσει τον έλεγχο,αν βέβαια τον είχε και ποτέ.  Γι΄αυτό είχε αναλωθεί;  Για  να κάνει ο άντρας ,τον οποίο πρόσμενε τόσα χρόνια,μεταβολή και να γυρίσει σε μιά σύζυγο συνομήλικη της κόρης τους;  Να που η επιστροφή του Ματτέο ,αντί να αλλάξει τα πράγματα,τα επανέφερε στην αρχική τους κατάσταση. Τον σύζυγο πάλι έτοιμο για φευγιό, και την κόρη πάλι στο σπίτι. Ηταν εξουθενωμένη,λες κι όλα αυτά έφεραν το βάρος μισού αιώνα  ζωής΄΄.

Ο Πιπέρνο μας κάνει να αναρωτηθούμε αν πάντα οι άλλοι είναι το πρόβλημα,πράγμα που οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν για τον εαυτό τους. Αν το παρελθόν  μπορεί να προσπεραστεί  και να κάνει το παρόν πιό εύκολο. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Κουβαλάμε πάντα αυτό που είμαστε και είμαστε αποτελέσματα των επιλογών μας.  Το ΄΄Εκεί που τελειώνει η ιστορία΄΄ είναι ένα έντιμο μυθιστόρημα  πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις όπως έχουν διαμορφωθεί στις μέρες μας.  Πού έχουν θύτες και θύματα.  Πού,τις πιό πολλές φορές,βγάζουν σε αδιέξοδο.  Η ΄΄ακαλαίσθητη  θλίψη΄΄,στην οποίας αναφέρεται ο συγγραφέας είναι παρούσα, ακόμα κι αν δεν  θέλουμε να το παραδεχτούμε.

Ο Γιάννης Αντωνιάδης έγραψε για το βιβλίο στο Culture now. «Οι άνθρωποι μας ταπεινώνουν και εμείς δεν ξέρουμε πώς ν’ αντιδράσουμε. Τους κάνουμε τη ζωή εύκολη κι αυτοί νομίζουν πως μπορούν να μας κάνουν ό,τι θέλουν, παύουν να μας σέβονται». Αυτή θα μπορούσε να είναι η φράση κλειδί του μυθιστορήματος, γύρω από αυτήν τη φράση χτίζεται το οικοδόμημα της ιστορίας του Πιπέρνο μιας και οι περισσότερες εντάσεις δημιουργούνται από την έλλειψη συγκατάβασης, συμβιβασμού και τελικά αμοιβαίας κατανόησης. Ζευγάρια που βιώνουν στιγμές ασυνεννοησίας και έντονης διαφιλονικίας οδηγούνται στο αδιέξοδο της μη επικοινωνίας και τελικά της απιστίας αναζητώντας μια κάποια κατανόηση, μια κάποια τρυφερότητα, μία κάποια στήριξη, μια κάποια λύση για να θυμηθούμε τον Καβάφη.