ΜΑRY LYNN BRACHT - ΛΕΥΚΟ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΟ

Το ΄΄Λευκό Χρυσάνθεμο΄΄ είναι ένα πολύ συμπαθητικό μυθιστόρημα γραμμένο από μιά πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα με καταγωγή από την Κορέα. Και έχει σημασία αυτό,γιατί,στο πρώτο της μυθιστόρημα κάνει μια βουτιά σε ιστορικά γεγονότα που έχουν σχέση με την πατρίδα της,με τις ρίζες της.


Μεγάλωσε στους κόλπους μιας μεγάλης κοινότητας εκπατρισμένων γυναικών που ενηλικιώθηκαν στην μεταπολεμική Νότια Κορέα. Το 2002 επισκέφθηκε το χωριό στο οποίο γεννήθηκε η μητέρα της και στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού έμαθε για πρώτη φορά για τις ΄΄γυναίκες ανακούφισης΄΄, οι οποίες αρπάχτηκαν δια της βίας και εγκλωβίστηκαν σε οίκους ανοχής για τους άντρες του ιαπωνικού στρατού. Πρόκειται για εγκλήματα πολέμου που παραμένουν κρυφά,μέχρις ότου κάποιος ή κάποια τα φανερώσει. Και αυτό έγινε στην Κορέα στα χρόνια της δεκαετίας του ΄90,όταν μία από τις επιζήσασες ΄΄γυναίκες ανακούφισης΄, μίλησε δυνατά για αυτό το έγκλημα που διέπραξαν οι Ιάπωνες στα χρόνια που είχαν στην κατοχή τους τα εδάφη της Κορέας,.στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία δύο αδελφών που μεγαλώνουν σε ένα χωριό κοντά στη θάλασσα. Όταν οι Ιάπωνες στρατιώτες κάνουν επιδρομή στο χωριό,η μεγάλη αδελφή,ουσιαστικά,θυσιάζεται για να σωθεί η μικρή. Οι δύο αδελφές δεν πρόκειται ποτέ ξανά να δουν η μία την άλλη. Μέχρι το τέλος της ζωής της,όμως,η μία θα αναζητά την άλλη.

Το μυθιστόρημα εξελίσσεται σε δύο χρόνους.Το 1943,όταν γίνεται η αρπαγή της Χάνα,της μεγαλύτερης,και εξήντα χρόνια μετά,το 2011 όταν η Εμι, η μικρότερη ,αρχίζει να πηγαίνει στις ετήσιες συγκεντρώσεις που γίνονται στη Σεούλ μπροστά στην ιαπωνική πρεσβεία,όπου οι συγκεντρωμένοι,άντρες και γυναίκες, ζητούν να αναγνωριστεί σαν έγκλημα πολέμου η αρπαγή των γυναικών επί Ιαπωνικής κατοχής. Μέχρι τότε, η Εμι δεν έχει μιλήσει για την αρπαγή της αδελφής της ούτε στον γιο ούτε στην κόρη της.

΄΄ Η ντροπή είναι μια βαριά λέξη μέσα στο μυαλό της Εμι. Την πονάει να την ακούει μεγαλόφωνα. Η ντροπή που νοιώθει είναι ριζωμένη βαθιά μέσα της και δεν έχει καμία σχέση με την επιβεβλημένη εκπόρνευση της αδελφής της. Είναι πολύ βαθύτερη και έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής της, ένα κομμάτι που ξέρει ότι δεν θα εξαφανιστεί ποτέ. Η ντροπή είναι το ΄΄χαν΄΄ της. Ντροπή για το ότι επιβίωσε από δύο πολέμους ενώ άλλοι γύρω της υπέφεραν και πέθαιναν,ντροπή για το ότι δεν απαίτησε ποτέ δικαιοσύνη,ντροπή για το ότι συνέχισε να ζεί ενώ ποτέ δεν κατάλαβε το νόημα της ζωής της.

Υπήρξαν στιγμές που ένιωθε ότι είχε έρθει σε αυτόν τον κόσμο μόνο και μόνο για να υποφέρει. Οι άνθρωποι σήμερα φαίνονται ευχαριστημένοι με το να ψάχνουν την ευτυχία στη ζωή. Αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν διανοήθηκε η δική της γενιά,το ότι η ευτυχία είναι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα,αλλά τώρα φαίνεται σαν μιά πιθανότητα΄΄,γράφει η συγγραφέας .

Το λευκό χρυσάνθεμο στην Κορέα συμβολίζει το πένθος. Και η Mary Lynn Bracht έγραψε ένα μυθιστόρημα για όλο αυτό το κακό που φέρνουν στούς λαούς οι πόλεμοι. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Για την καταστροφή που συμβαίνει σε ουσιαστικό χρόνο και για τα ερείπια,υλικά και ανθρώπινα που αφήνει πίσω του. Καί,δυστυχώς,τον βιασμό των ανθρώπινων ψυχών,κανένα δικαστήριο δεν έχει ακόμα καταδικάσει.

΄΄Μια συγκλονιστική ιστορία γεμάτη δύναμη γραμμένη με λυρισμό και ρεαλισμό. Ένα βιβλίο που επιπλέον μιλάει για το δέσιμο μεταξύ των μελών της οικογένειας και τον ισχυρό δεσμό μεταξύ των αδερφών.

Η ιστορία της Χάνα αποτελεί την ιστορία κάθε σκλάβας του σεξ εκείνης της περιόδου, αλλά και την ιστορία κάθε γυναίκας που εξαπατάται, ξεγελιέται, βιάζεται σε καιρό πολέμου. Χθες, σήμερα, αύριο. Εις το διηνεκές΄΄΄έγραψε για το βιβλίο η Ελένη Κίτσου.

Το ΄΄Λευκό Χρυσάνθεμο΄΄βραβεύτηκε με τα βραβεία ΄΄Writers Guild ΄΄ της Μεγάλης Βρετανίας και ΄΄ Prix de Coeur Saint Maur en Poche΄΄ για το 2018.