Kαι μόνο να έχει γράψει για το μυθιστόρημά σου ο Philip Roth ”Ενα ευφυές μυθιστόρημα. Είμαι γεμάτος θαυμασμό”,σημαίνει πολλά. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι οι κριτικοί την έχουν αποκαλέσει θηλυκό Roth. Και στο ”Δάσος Σκοτεινό” κατάφερε να γράψει ένα ακόμα εξαιρετικό μυθιστόρημα.
Γεννημένη στη Νέα Υόρκη το 1974 έχει γράψει τρία ακόμα μυθιστορήματα. Και τα τρία βραβευμένα ή υποψήφια για κάποια σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία. Το τελευταίο με τίτλο ”Όταν όλα καταρρέουν” κυκλοφόρησε πριν από επτά περίπου χρόνια και έχει μεταφραστεί,όπως όλα της τα βιβλία,σε περισσότερες από τριάντα πέντε γλώσσες.
Το ”Δάσος Σκοτεινό” είναι ένα μυθιστόρημα για την ματαίωση των προσδοκιών,για τα χαμένα όνειρα που όλοι κουβαλάμε,για την δυσκολία να αποφασίσουμε ποιος είναι ο πραγματικός μας εαυτός. Παράλληλα είναι μια εσωτερική βουτιά της συγγραφέως στον ίδιο της τον εαυτό και στα θέματα που την απασχολούν. Το θέμα της καταγωγής, βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Και οι δύο ήρωες του βιβλίου είναι Αμερικανοεβραίοι που επιστρέφουν στο Ισραήλ, αναζητώντας μια απάντηση για το ποιοι είναι.
Δύο κεντρικά πρόσωπα, λοιπόν, που καμιά σχέση δεν έχουν μεταξύ τους,είναι εντελώς διαφορετικοί από όλες τις απόψεις, φύλλο, ηλικία, εμπειρίες, και όμως ουσιαστικά αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Δύο παράλληλες ιστορίες που δεν συναντιούνται ποτέ.
Στην πρώτη, ο Τζούλς Επστιν Αμερικανοεβραίος στην καταγωγή,μεγαλοδικηγόρος που αποσύρεται από την ενεργό δράση και παίρνει σύνταξη, χαρίζει την περιουσία του,χωρίζει την από νεανική ηλικία σύζυγό του και επιστρέφει στο Ισραήλ. Ουσιαστικά εξαφανίζεται από προσώπου γης για την οικογένειά του. Αναζητώντας κάτι που ούτε και ο ίδιος γνωρίζει.
Στην δεύτερη ιστορία, που συμβαίνει παράλληλα, μια σαραντάχρονη συγγραφέας, Αμερικανοεβραία και αυτή,επιστρέφει στο Ισραήλ,πιστεύοντας ότι θα βρει το μέρος των παιδικών της χρόνων και αναμνήσεων. Έχει αφήσει πίσω στη Νέα Υόρκη την οικογένειά της, και θέλει να πιστεύει ότι επιστρέφοντας εδώ,θα αρχίσει να ξαναγράφει. Βεβαίως, τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει.
Κανείς από τους δυο τους δεν βρίσκει, βέβαια, αυτό που νομίζει ότι ψάχνει.
Η Κράους έγραψε ένα όχι εύκολο βιβλίο που καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Χωρίς να μεταχειρίζεται εύκολους τρόπους γι΄αυτό. Και εκεί είναι που κάνει την διαφορά ο συγγραφέας.
”Κανείς δεν ενδιέτριψε ποτέ στο κατώφλι πιο απόλυτα απ΄ότι ο Κάφκα”, γράφει σε κάποιο σημείο η συγγραφέας. ”Στο κατώφλι της ευτυχίας. Τού άπιαστου. Της Χαναάν. Της πόρτας που στέκει ανοιχτή μόνο για εμάς. Στο κατώφλι της διαφυγής,της μεταμόρφωσης. Μιας τεράστιας και έσχατης κατανόησης. Κανείς δεν το μετέτρεψε τόσο σε τέχνη. Κι ωστόσο,αν ο Κάφκα δεν είναι ποτέ δυσοίωνος ή μηδενιστής, είναι επειδή ακόμα και το να φτάσεις νστο κατώφλι απαιτεί να είσαι επιρρεπής στην ελπίδα και στη ζωηρή λαχτάρα. Υπάρχει μια πόρτα. Υπάρχει ένας δρόμος να ανέβεις ή να μεταβείς στο άπιαστο. Μόνο που σχεδόν σίγουρα δεν θα καταφέρεις να φτάσεις σε αυτόν, ή να τον αναγνωρίσεις, ή να τον ταξιδέψεις σε αυτή τη ζωή”.
Για το ”Δάσος σκοτεινό” έγραψαν
”Μία από τις σημαντικότερες μυθιστοριογράφους της Αμερικής, μια διεθνής λογοτεχνική επιτυχία”
New York Times
”Η Κράους βρίσκεται στο απόγειο των δυνάμεών της. Ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα”
Guardian
0 Σχόλια